Η ευτυχία

Κείμενο Ι

Η ψυχαναγκαστική αναζήτηση μιας ετοιμοπαράδοτης πλαστικής ευτυχίας

Tη δεκαετία που πέρασε βεβαιότητες που έμοιαζαν ακλόνητες ένιωσα να θρυμματίζονται. Δεσμοί που φάνταζαν ακατάλυτοι είδα να διαρρηγνύονται. Είδα γύρω μου ανθρώπους, δίχως να πάσχουν απαραίτητα από μια ψυχική διαταραχή, να κινούνται στην γκρίζα ζώνη μιας ήρεμης απελπισίας, να επιζούν δίχως να ζουν, θυμίζοντας τον στίχο του Τ.Σ. Έλιοτ «and they go on living and partly living» (και συνεχίζουν να ζουν και εν μέρει μόνο να ζουν). Είδα τον φόβο στο βλέμμα τους. Στο όνομα του φόβου υψώνεις τείχη ψευδοπροστασίας και αμπαρώνεσαι σε ένα κελί. Κατασκευάζονται φανταστικοί εχθροί που επωμίζονται το βάρος της δικής σου δυσφορίας. Είδα τις αποχρώσεις να χάνονται και τον κόσμο μας να χωρίζεται σε απόλυτα καλά και απόλυτα κακά αντικείμενα. Είδα φίλους να μεταμορφώνονται στο πι και φι σε εχθρούς. Η δυστυχία βγήκε στους δρόμους. Η θέα των εξαθλιωμένων άστεγων που ψάχνουν στα σκουπίδια σε ταράζει.

Ατομική και συλλογική ευθύνη

ΚΕΙΜΕΝΟ 1.     Ατομική και συλλογική ευθύνη

Στη σύγχρονη Ελλάδα έχουμε ένα πρόβλημα: να κατανοήσουμε τους όρους και το περιεχόμενό τους  γιατί πολλές φορές  χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις και εννοούμε τελείως διαφορετικά πράγματα. Τις τελευταίες μέρες άλλοι αναφέρονται στη συλλογική ευθύνη και άλλοι στην ατομική. Καταρχάς η ευθύνη είναι στάση ζωής και αποτελεί συνειδητή επιλογή και αποδοχή ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες θετικές ή αρνητικές για το ίδιο το άτομο, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο. Κατ΄ ακολουθία το να νιώθει και ν’αναπτύσσει κάποιος σε υψηλό επίπεδο την αξία της υπευθυνότητας,ν’ αποδέχεται και τις συνέπειες των πράξεών του, ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου, σημαίνει ότι έχει σφυρηλατήσει μέσα του την έννοια του συν-ανήκειν.

Η εξουσία του φόβου και το «μετά», που θα είναι διαφορετικό

Κείμενο 1.

Η εξουσία του φόβου και το «μετά», που θα είναι διαφορετικό ( ; )

Μπορούμε να δράσουμε και να σκεφτούμε διαφορετικά για μια σειρά ζητήματα, αντλώντας μαθήματα από αυτή την πανδημία;

Κάθε ανατροπή της ρουτίνας των κοινωνιών ακολουθείται, σχεδόν μοιραία, από υποσχέσεις ανάπλασης και αναγέννησης. Μια παγκόσμια επιδημία, ένας μεγάλος πόλεμος, η αιφνίδια φυσική καταστροφή, λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές φιλόδοξων σχεδίων για το μετά. Μετά τον πρώτο μεγάλο πόλεμο είχαμε τη γέννηση της Κοινωνίας των Εθνών, ενώ πάνω στα ερείπια των ευρωπαϊκών πόλεων και στις κρίσεις που έφερε η ψυχροπολεμική διαίρεση πήρε σάρκα και οστά η Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

Η μοναξιά στα χρόνια του ιού

Κείμενο 1.                                       Μόνος σε μια άδεια πόλη

Ήταν χειμώνας του 1942, λίγο μετά από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, όταν ο Έντουαρντ Χόπερ ξεκίνησε ένα νέο πίνακα: Ήταν το «Nighthawks». Ένα μπαρ στη Νέα Υόρκη τη νύχτα, λήψη εξωτερική, τέσσερις αποξενωμένοι θαμώνες πίσω από μια πρασινωπή τζαμαρία. Απ’ όλα τα έργα του Χόπερ, αυτό είναι που συνοψίζει καλύτερα για μένα, σαν κραυγή του Μουνκ, τη μοναξιά της πόλης, την αίσθηση ότι αδυνατείς να επικοινωνήσεις, παρά το γεγονός ότι περιβάλλεσαι από άλλους ανθρώπους.

Εφαρμογές ερμηνευτικού σχολίου στη Λογοτεχνία

Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, Τσέρνομπιλ, Ένα χρονικό του μέλλοντος

Το βιβλίο της Αλεξίεβιτς ανήκει στη λεγόμενη λογοτεχνία της μαρτυρίας. Περιλαμβάνει εκατό μαρτυρίες ανθρώπων που υπήρξαν θύματα της μεγαλύτερης τεχνολογικής καταστροφής του 20^ου αιώνα, των εκρήξεων που κατέστρεψαν τον αντιδραστήρα στον πυρηνικό σταθμό του Τσέρνομπιλ.

Μονόλογος για ένα σεληνιακό τοπίο

            «Ξαφνικά άρχισα να αναρωτιέμαι. Τι είναι προτιμότερο: να θυμάται κανείς ή να ξεχνά; Ρώτησα τους φίλους μου. Κάποιοι είχαν ξεχάσει, κάποιοι δεν ήθελαν να θυμούνται γιατί δεν μπορούσαν να αλλάξουν τίποτα. Δεν μπορούν ούτε καν να φύγουν από εδώ...Κανείς μας δεν μπορεί να φύγει...

Ερμηνευτικό σχόλιο λογοτεχνίας - Θεωρία και εφαρμογές

Ερμηνευτικό σχόλιο λογοτεχνίας

Θεωρία και εφαρμογές

Ερμηνευτικό σχόλιο

Είναι ένα γραπτό σχόλιο, περιορισμένης έκτασης, που περιλαμβάνει την ανάπτυξη αφενός του βασικού, για τους/τις μαθητές/τριες, ερωτήματος/θέματος του κειμένου και αφετέρου της ανταπόκρισής τους σε αυτό. Στο ερμηνευτικό σχόλιο, ο/η μαθητής/-τρια δεν περιορίζεται στο «τι λέει το κείμενο» αλλά επεκτείνεται στο «τι σημαίνει για τον/την ίδιον/-α». Με τη συγγραφή του ερμηνευτικού σχολίου, διευκολύνεται η ανάδυση του «εγώ» και «ελέγχεται» σύνθετα ο βαθμός εκπλήρωσης του γενικού και των ειδικότερων σκοπών διδασκαλίας του μαθήματος.