Η μοναξιά στα χρόνια του ιού

Κείμενο 1.                                       Μόνος σε μια άδεια πόλη

Ήταν χειμώνας του 1942, λίγο μετά από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, όταν ο Έντουαρντ Χόπερ ξεκίνησε ένα νέο πίνακα: Ήταν το «Nighthawks». Ένα μπαρ στη Νέα Υόρκη τη νύχτα, λήψη εξωτερική, τέσσερις αποξενωμένοι θαμώνες πίσω από μια πρασινωπή τζαμαρία. Απ’ όλα τα έργα του Χόπερ, αυτό είναι που συνοψίζει καλύτερα για μένα, σαν κραυγή του Μουνκ, τη μοναξιά της πόλης, την αίσθηση ότι αδυνατείς να επικοινωνήσεις, παρά το γεγονός ότι περιβάλλεσαι από άλλους ανθρώπους.

Καθώς τα χρόνια πέρασαν, ο πίνακας έγινε τόσο εμβληματικός που κατέληξε να παρωδείται σαν τη Μόνα Λίζα. Πρόσφατα, με αφορμή τον ιό, μια νέα εκδοχή ήρθε να κοσμήσει τα κοινωνικά δίκτυα. Το χρώμα χάθηκε. Τα πρόσωπα εξαφανίστηκαν. Ο πάγκος άδειασε. Είμαστε ολομόναχοι πλέον. Αποκομμένοι, παγιδευμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους, σαν μεσαιωνικοί αναχωρητές. Η σφύζουσα πόλη είναι σε lockout. Η εγγύτητα απαγορεύεται. Στην πραγματικότητα, δεν αλλάζει κάτι. Μιλάμε απλώς για μεγέθυνση.

               Να υπενθυμίσω ότι η μοναξιά δεν έχει να κάνει με τη μοναχικότητα, τον αναχωρητισμό ή τον ερμητισμό. Η μοναξιά, όπως μου μαθαίνει η εικόνα του Χόπερ, αποκαλύπτεται διαρκώς και περιτράνως σε περιστάσεις χαρίεσσας εγγύτητας –στο γήπεδο, στον γάμο, στην Αράχωβα, στο Rock’n’Roll. Είναι ένας φαύλος κύκλος, στον βαθμό που κάθε απόκριση παρερμηνεύεται, εκλαμβάνεται ως απόρριψη, με αποτέλεσμα το κακό να μεγαλώνει, το αίσθημα της μοναξιάς να ριζώνει, γίνεσαι ξαφνικά τρωτός. Οι επαφές μου, που έχουν περιοριστεί στο τηλέφωνο και το Internet, εναπομείναντες ομφάλιοι λώροι, άμα δεν απαντηθούν, με κάνουν να πιστεύω πως οι άλλοι δεν τρέφουν πλέον σεβασμό προς το πρόσωπό μου.

               Ένας από τους λόγους για τους οποίους η παρούσα κρίση είναι τόσο τρομακτική οφείλεται στο γεγονός ότι πυροδοτεί τον φόβο, όχι μόνο γιατί βρίσκεσαι σε καραντίνα, αλλά και γιατί αισθάνεσαι τελείως εγκαταλελειμμένος. Έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στο κουκούλι, το κλουβί και το φέρετρο. Κι αυτός είναι ο εφιάλτης κάθε κοινωνικού όντος. Είμαι ο Γουίλ Σμιθ στον «Ζωντανό θρύλο» και περιφέρομαι σε έρημους δρόμους με τα μπακάλικα κλειστά, τα τρόφιμα να εξαντλούνται και να μην απομένει κανένας να αγαπήσεις.

Αλλά, για μένα, η μοναξιά έχει και τα καλά της. Μια μαγική πλευρά που οξύνει την αντίληψη. Στους περισσότερους από εμάς συνήθως λείπει ο χρόνος. Τώρα μας περισσεύει. Είναι η ευκαιρία για έναν άλλο τύπο σύνδεσης. Μέσω της τέχνης, των βιβλίων, των ταινιών, επιτέλους της φαντασίας. Ας πούμε, κάθισα και είδα το «Safe» του Τοντ Χέινς. Θα ξαναδιαβάσω Πασκάλ, τον κόμη Μοντεχρίστο και τα Στοιχειώδη Σωματίδια. Και μπορώ μια χαρά να απολαύσω τις συλλογές του μουσείου Γουλανδρή διαδικτυακά. Θα γράψω, θα σχεδιάσω, θα φτιάξω.

Η αγάπη δεν μεταδίδεται μόνο διά της αφής. Πηγαινοέρχεται μεταξύ ξένων. Ταξιδεύει διαμέσου των αντικειμένων και των λέξεων. Μην είμαστε άδικοι. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που στέκονται υποστηρικτικά στις μέρες μας. Και μπορεί ν’ ακούγεται παράδοξο, αλλά η μοναξιά είναι ένα από αυτά. Εμένα μου είναι ευχάριστη και απολυμαντική.

                                                                        Γιώργος Κωνσταντινίδης (Από το διαδίκτυο, Πηγή : Andro.gr)

Κείμενο 2.                                   Ο ιός ως κοινωνική εμπειρία

Ο covid-19 είναι, τελικά, η αντιστροφή της παγκοσμιοποίησης, μια «αποπαγκοσμίευση»;  Υπάρχει, φυσικά, το παράδοξο πως η πρόσβασή μας στη ροή της πληροφορίας, στις γνώσεις για τον ιό και στις συνέπειές του είναι το πιο απτό δείγμα μιας παγκοσμιοποιημένης κοινής γνώμης που συντονίζεται συναισθηματικά στους ίδιους φόβους, καταναλώνοντας τις ίδιες εικόνες από τα διεθνή πρακτορεία.

               Την ίδια στιγμή, όμως, είναι αδιάψευστο πως αυτός ο ιός προκαλεί βλάβη σε ιδέες, τρόπους ζωής και δραστηριότητες των συνδεδεμένων κοινωνιών. Με τον έναν ή άλλον τρόπο θίγονται όλες οι μορφές της κοινωνικότητας και της φυσικής επικοινωνίας των ανθρώπων. Μορφές διασκέδασης και πολιτισμικές εμπειρίες που αποτελούν ρουτίνες της σύγχρονης κοινωνικής ζωής, από τον σωματικό συγχρωτισμό σε συναυλίες και γήπεδα μέχρι τις παρουσιάσεις βιβλίων, τις εκθέσεις ή την παρακολούθηση συνεδρίων, όλα αυτά αναστέλλονται ή περιορίζονται με τρόπο δραστικό. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό πλήγμα στον πολιτισμό της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι η «επίθεση» στον τουρισμό.

Μπορούμε, νομίζω, να τολμήσουμε μια αναλογία ανάμεσα στον συγκεκριμένο ιό και στην ιδεολογική συγκυρία την οποία διανύουμε. Ο κορονοϊός συναντά τη γενικότερη ορμή για αναδίπλωση, για συσπείρωση στα «δικά μας», για στροφή κυβερνήσεων και ατόμων στα του οίκου τους. Η πρόκληση μιας εν εξελίξει πανδημίας ενισχύει τις δυνάμεις της αμοιβαίας καχυποψίας. Θα μπορούσε, όμως, να είναι και αφορμή να επανεκτιμήσουμε την αξία της πρακτικής (όχι ρητορικής) αλληλεγγύης και της ενίσχυσης των συστημάτων υγείας και προστασίας της ζωής.  Ο covid-19 ενδέχεται να είναι προσωρινή δοκιμασία, αλλά αποκαλύπτει ήδη το τι μας κάνει πιο ευάλωτους ως κοινωνίες: βγάζει απότομα στην επιφάνεια ηθικά διλήμματα για τα άτομα και τους ίδιους τους θεσμούς.  

 Βάζοντας, για παράδειγμα, στην ημερήσια διάταξη πολλούς περιορισμούς και αυτοπεριορισμούς, η κατάσταση με τον ιό έρχεται σε αντίθεση με την ιδεολογία των ανεμπόδιστων επιλογών και μια ορισμένη φαντασίωση ατομικής «παντοδυναμίας». Παράλληλα, επιστρέφει για τα καλά η αποτροπή, το πνεύμα της απαγόρευσης, η πολιτική εντολή μαζί με την επιστημονική σύσταση ‒ αυτό που ορισμένοι βλέπουν ως βιοπολιτικό έλεγχο του πληθυσμού. Εκτός από τις αντοχές των συστημάτων υγείας, η απειλή φανερώνει και τα όποια ηθικά αποθέματα των επιμέρους κοινωνιών και συλλογικών δομών. Στη χώρα μας, ας πούμε, αυτός ο ιός «προκαλεί» την πυκνή εξωστρέφεια της ελληνικής ζωής, τη μακάρια αμεριμνησία των κοινωνικών μας τρόπων, όπως και την αίσθηση πολλών πως κάτι μας προστατεύει μεταφυσικά ως Έλληνες από παγκόσμιες καταστροφές και δεινά. Πρόκειται για μια κουλτούρα άρνησης της πραγματικότητας με την καταφυγή σε «εναλλακτικές», θεραπευτικές αλχημείες και αλλοπρόσαλλους συσχετισμούς.

Το βέβαιο είναι πως ένας ιός με εύκολη διάδοση δεν αποτελεί θέμα που προσφέρεται για ψύχραιμες σκέψεις. Από τη μια πλευρά, ο πανικός, οι φήμες και οι σκοτεινές προβλέψεις έχουν αρχίσει ήδη να παίζουν σε κάποιες γωνιές των ψηφιακών μας καφενείων. Από την άλλη πλευρά, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων βρίσκονται στον κόσμο τους, δεν αλλάζουν συμπεριφορά, ούτε καταλαβαίνουν καλά-καλά τι λένε αυτοί στις τηλεοράσεις. Ιδιαίτερα ο νεότερος κόσμος – που έχει αντιληφθεί ότι ο ίδιος δεν απειλείται σοβαρά ‒ δεν πείθεται από όλο αυτό το σκηνικό που το βλέπει ως ρεπορτάζ για κάποια απόμακρα σύνορα. Υπάρχει μια φυσική αδιαφορία της νεότητας – απολύτως εξηγήσιμη εξάλλου ‒ που αντιστέκεται στον φόβο, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να παράγει ανεύθυνη και επιπόλαια συμπεριφορά διασποράς του ιού. Ξέρουμε ότι κάθε μεγάλη κρίση έχει ρυθμούς πανικού και αδιαφορίας, εναλλαγές ατμόσφαιρας από την υποχονδριακή ακρότητα στην υποτίμηση των κινδύνων. Και οι δύο στάσεις ριζώνουν στην κοινωνία ως τρόποι διαχείρισης της έντασης και του άγχους.

 Μήπως αυτή η κρίση προεικονίζει μια μετα-φιλελεύθερη οργάνωση των κοινωνιών, βασισμένη στον κανόνα της διαρκούς προφύλαξης και αντισηψίας; Μήπως ιοί σαν τον covid-19 μαρκάρουν πιο μόνιμα τις κοινωνικές σχέσεις και τη σχέση μας με τις δημόσιες εξουσίες του κράτους και της επιστήμης; Πολύ συχνά τέτοια ερωτήματα φαντάζουν ερωτήματα «πολυτελείας», λένε κάποιοι. Ας τα έχουμε όμως κι αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αφού κάθε μολυσματική ασθένεια είναι και μια κοινωνική εμπειρία και όχι απλώς κάτι περιορισμένο στην κοινότητα των πασχόντων και των γιατρών τους.

                                                        Νικόλας Σεβαστάκης (Από το διαδίκτυο, διασκευασμένο,Πηγή: www.lifo.gr)

              Κείμενο 3.

                         Lovers by Rene Magritte

Κείμενο 4.

Η Kitty O'Meara αναδείχθηκε ως η διαδικτυακή ποιήτρια της πανδημίας. Το άτιτλο ποίημά της που ξεκινάει με τον στίχο «Και οι άνθρωποι έμειναν σπίτι» κοινοποιήθηκε - μετά την πρώτη του ηλεκτρονική δημοσίευση - αμέτρητες φορές από αναρίθμητες πηγές σε αμέτρητα περιβάλλοντα προσφέροντας ελπίδα κι αισιοδοξία στις δύσκολες μέρες της πανδημίας.

Και οι άνθρωποι έμειναν σπίτι.
Και διάβασαν βιβλία και άκουσαν και ξεκουράστηκαν,

και εξασκήθηκαν και έκαναν τέχνη και έπαιξαν παιχνίδια
και έμαθαν νέους τρόπους ύπαρξης και γαλήνεψαν.
Και άκουσαν βαθύτερα.
Κάποιοι διαλογίστηκαν, κάποιοι προσευχήθηκαν, κάποιοι χόρεψαν.
Κάποιοι συνάντησαν τη σκιά τους.
Και οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται διαφορετικά.

Και οι άνθρωποι θεραπεύτηκαν.

Και χωρίς τους ανθρώπους που ζούσαν στην άγνοια,

επικίνδυνα, απερίσκεπτα και υπεροπτικά
η γη άρχισε να θεραπεύεται.

Και όταν ο κίνδυνος πέρασε,
και οι άνθρωποι βρέθηκαν και πάλι μαζί,

πένθησαν τους νεκρούς τους και έκαναν νέες επιλογές
και ονειρεύτηκαν νέα οράματα
και δημιούργησαν νέους τρόπους να ζουν και να θεραπεύουν τη γη εντελώς,

όπως θεραπεύτηκαν οι ίδιοι.

ΘΕΜΑ Α

Να αποδώσετε με συντομία το περιεχόμενο της 2^ης, 3^ης και 4^ης παραγράφου του δευτέρου κειμένου σε ένα κείμενο 80-90 λέξεων. 

                                                                                                                                                                                                                              Μονάδες 15

ΘΕΜΑ Β

Β1. Να γράψετε δίπλα από κάθε γράμμα τη λέξη Σωστό ή Λάθος, ανάλογα με το αν νομίζετε ότι η πρόταση αποδίδει ορθά το νόημα των Κειμένων 1 και 2. Στη συνέχεια να τεκμηριώσετε την απάντησή σας, παραθέτοντας τα αντίστοιχα χωρία από το κείμενο.

1.      Σύμφωνα με το πρώτο κείμενο η μοναξιά προκαλεί φόβο και ανασφάλεια, αλλά έχει και κάποια πλεονεκτήματα.

2.      Σύμφωνα με το δεύτερο κείμενο οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής δραστηριότητας θίγεται άμεσα από τον ιό.

3.      Σύμφωνα με το δεύτερο κείμενο ο ιός επιβεβαιώνει την απουσία ηθικών ελλειμμάτων στην ελληνική κοινωνία.

4.      Σύμφωνα με το δεύτερο κείμενο οι δύο βασικές στάσεις - συμπεριφορές των ελλήνων πολιτών είναι ενδεικτικές ωριμότητας και υπευθυνότητας.

5.      Και τα δύο κείμενα μεταδίδουν ένα αισιόδοξο μήνυμα.

                                                                                                                                                                     Μονάδες 15

Β2α. Βάζοντας στην ημερήσια διάταξη πολλούς περιορισμούς και αυτοπεριορισμούς, η κατάσταση με τον ιό έρχεται σε αντίθεση με την ιδεολογία των ανεμπόδιστων επιλογών και μια ορισμένη φαντασίωση ατομικής «παντοδυναμίας». Παράλληλα, επιστρέφει για τα καλά η αποτροπή, το πνεύμα της απαγόρευσης, η πολιτική εντολή μαζί με την επιστημονική σύσταση ‒ αυτό που ορισμένοι βλέπουν ως βιοπολιτικό έλεγχο του πληθυσμού. Εκτός από τις αντοχές των συστημάτων υγείας, η απειλή φανερώνει και τα όποια ηθικά αποθέματα των επιμέρους κοινωνιών και συλλογικών δομών. Στη χώρα μας, ας πούμε, αυτός ο ιός «προκαλεί» την πυκνή εξωστρέφεια της ελληνικής ζωής, τη μακάρια αμεριμνησία των κοινωνικών μας τρόπων, όπως και την αίσθηση πολλών πως κάτι μας προστατεύει μεταφυσικά ως Έλληνες από παγκόσμιες καταστροφές και δεινά. Πρόκειται για μια κουλτούρα άρνησης της πραγματικότητας με την καταφυγή σε «εναλλακτικές», θεραπευτικές αλχημείες και αλλοπρόσαλλους συσχετισμούς.

Να ξαναγράψεις το συγκεκριμένο απόσπασμα του κειμένου, αντικαθιστώντας τις υπογραμμισμένες λέξεις / φράσεις με άλλες, που να καθιστούν το ύφος περισσότερο οικείο.

Β2β. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι αδιάψευστο πως αυτός ο ιός προκαλεί βλάβη σε ιδέες, τρόπους ζωής και δραστηριότητες των συνδεδεμένων κοινωνιών. Με τον έναν ή άλλον τρόπο θίγονται όλες οι μορφές της κοινωνικότητας και της φυσικής επικοινωνίας των ανθρώπων. Μορφές διασκέδασης και πολιτισμικές εμπειρίες που αποτελούν ρουτίνες της σύγχρονης κοινωνικής ζωής, από τον σωματικό συγχρωτισμό σε συναυλίες και γήπεδα μέχρι τις παρουσιάσεις βιβλίων, τις εκθέσεις ή την παρακολούθηση συνεδρίων, όλα αυτά αναστέλλονται ή περιορίζονται με τρόπο δραστικό. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό πλήγμα στον πολιτισμό της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι η «επίθεση» στον τουρισμό.

Να παρουσιάσεις τον τρόπο με τον οποίο οργανώνει ο συγγραφέας το επιχείρημά του στην προηγούμενη παράγραφο; (π.χ. Ισχυρίζεται ….. και στηρίζει τον ισχυρισμό της με τη χρήση ενός παραδείγματος και/ή στη συνέχεια αιτιολογεί τον ισχυρισμό της…..)

Β2γ. Μήπως αυτή η κρίση προεικονίζει μια μετα-φιλελεύθερη οργάνωση των κοινωνιών, βασισμένη στον κανόνα της διαρκούς προφύλαξης και αντισηψίας; Μήπως ιοί σαν τον covid-19 μαρκάρουν πιο μόνιμα τις κοινωνικές σχέσεις και τη σχέση μας με τις δημόσιες εξουσίες του κράτους και της επιστήμης; Πολύ συχνά τέτοια ερωτήματα φαντάζουν ερωτήματα «πολυτελείας», λένε κάποιοι. Ας τα έχουμε όμως κι αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αφού κάθε μολυσματική ασθένεια είναι και μια κοινωνική εμπειρία και όχι απλώς κάτι περιορισμένο στην κοινότητα των πασχόντων και των γιατρών τους.

Τι πετυχαίνει ο συγγραφέας με τη χρήση των ερωτημάτων στην παραπάνω παράγραφο ως προς την οργάνωση του κειμένου και ως προς την αντίδραση του αναγνώστη;

                                                                                                                                                                                                                             Μονάδες 15

Β3. Να σχολιάσετε το περιεχόμενο της εικόνας (Κείμενο 3) και να συγκρίνετε το θέμα της με το κεντρικό θέμα των Κειμένων 1 και 2. Βρίσκονται σε συμφωνία ή διαφωνία; Να αιτιολογήσετε την απάντησή σας χρησιμοποιώντας και αποσπάσματα των κειμένων (70 – 90 λέξεις)

                                                                                                                                                                                                                              Μονάδες 10

Γ. Ποια είναι η κατάσταση που περιγράφει η Kitty O'Meara; Ποια θεωρεί ότι είναι η κατάληξη αυτής της κρίσης; Αναπτύξτε τη γνώμη σας με τη βοήθεια κειμενικών δεικτών. Συμφωνείτε με την άποψή της; (150-200 λέξεις)

                                                                                                                                                                                                                              Μονάδες 15

Δ. «Η μοναξιά έχει και τα καλά της. Μια μαγική πλευρά που οξύνει την αντίληψη. Στους περισσότερους από εμάς συνήθως λείπει ο χρόνος. Τώρα μας περισσεύει. Είναι η ευκαιρία για έναν άλλο τύπο σύνδεσης.» υποστηρίζει ο συγγραφέας του πρώτου κειμένου. Συμφωνείτε με την παραπάνω άποψη; Αναφερθείτε  - αντλώντας υλικό και από τα δύο κείμενα – στο φαινόμενο της μοναξιάς στη σύγχρονη εποχή (αίτια και συνέπειες). Το κείμενό σας θα έχει τη μορφή εισήγησης σε συνέδριο ψυχολογίας που οργανώνει το σχολείο σας σε συνεργασία με έναν φορέα ψυχολογικής υποστήριξης των εφήβων (350-400 λέξεις).

Δέκτης: μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς

Εναλλακτικές ερωτήσεις

Ένας από τους λόγους για τους οποίους η παρούσα κρίση είναι τόσο τρομακτική οφείλεται στο γεγονός ότι πυροδοτεί τον φόβο, όχι μόνο γιατί βρίσκεσαι σε καραντίνα, αλλά και γιατί αισθάνεσαι τελείως εγκαταλελειμμένος. Έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στο κουκούλι, το κλουβί και το φέρετρο. Κι αυτός είναι ο εφιάλτης κάθε κοινωνικού όντος. Είμαι ο Γουίλ Σμιθ στον «Ζωντανό θρύλο» και περιφέρομαι σε έρημους δρόμους με τα μπακάλικα κλειστά, τα τρόφιμα να εξαντλούνται και να μην απομένει κανένας να αγαπήσεις.

1.Ποια νομίζετε ότι είναι η πρόθεση του συγγραφέα στη συγκεκριμένη παράγραφο του κειμένου; Πώς ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε να την αναπτύξει υπηρετεί την πρόθεση αυτή;

Αλλά, για μένα, η μοναξιά έχει και τα καλά της. Μια μαγική πλευρά που οξύνει την αντίληψη. Στους περισσότερους από εμάς συνήθως λείπει ο χρόνος. Τώρα μας περισσεύει. Είναι η ευκαιρία για έναν άλλο τύπο σύνδεσης. Μέσω της τέχνης, των βιβλίων, των ταινιών, επιτέλους της φαντασίας. Ας πούμε, κάθισα και είδα το «Safe» του Τοντ Χέινς. Θα ξαναδιαβάσω Πασκάλ, τον κόμη Μοντεχρίστο και τα Στοιχειώδη Σωματίδια. Και μπορώ μια χαρά να απολαύσω τις συλλογές του μουσείου Γουλανδρή διαδικτυακά. Θα γράψω, θα σχεδιάσω, θα φτιάξω.

2.Βρείτε δύο γλωσσικές επιλογές στην προηγούμενη παράγραφο με τις οποίες ο συντάκτης επιδιώκει να κάνει τον δέκτη να προσέξει το παράδειγμα που παραθέτει. Πώς το παράδειγμα αυτό συνδέεται με το θέμα του κειμένου και την πρόθεσή του;

Να υπενθυμίσω ότι η μοναξιά δεν έχει να κάνει με τη μοναχικότητα, τον αναχωρητισμό ή τον ερμητισμό. Η μοναξιά, όπως μου μαθαίνει η εικόνα του Χόπερ, αποκαλύπτεται διαρκώς και περιτράνως σε περιστάσεις χαρίεσσας εγγύτητας – στο γήπεδο, στον γάμο, στην Αράχωβα, στο Rock’n’Roll. Είναι ένας φαύλος κύκλος, στον βαθμό που κάθε απόκριση παρερμηνεύεται, εκλαμβάνεται ως απόρριψη, με αποτέλεσμα το κακό να μεγαλώνει, το αίσθημα της μοναξιάς να ριζώνει, γίνεσαι ξαφνικά τρωτός. Οι επαφές μου, που έχουν περιοριστεί στο τηλέφωνο και το Internet, εναπομείναντες ομφάλιοι λώροι, άμα δεν απαντηθούν, με κάνουν να πιστεύω πως οι άλλοι δεν τρέφουν πλέον σεβασμό προς το πρόσωπό μου.

3.Αν ο σκοπός του συγγραφέα είναι να ευαισθητοποιήσει τον/την αναγνώστη/τριά του για το πρόβλημα, πώς το επιτυγχάνει; Για την απάντησή σας να παρατηρήσετε τις γλωσσικές επιλογές και τα σχήματα λόγου που επιλέγει ο συγγραφέας. Για να τεκμηριώσετε την απάντησή σας να αναφερθείτε με τρία (3) παραδείγματα από το κείμενο στις γλωσσικές επιλογές και με δύο (2) παραδείγματα στα σχήματα λόγου που υποστηρίζουν τον σκοπό του συγγραφέα.

4.Ο συγγραφέας ισχυρίζεται στο πλαίσιο της παραγράφου: «Βάζοντας στην ημερήσια διάταξη πολλούς περιορισμούς και αυτοπεριορισμούς, η κατάσταση με τον ιό έρχεται σε αντίθεση με την ιδεολογία των ανεμπόδιστων επιλογών και μια ορισμένη φαντασίωση ατομικής “παντοδυναμίας”». Να καταγράψεις όλους τους τρόπους και μέσα πειθούς που αξιοποιεί. Θεωρείς ότι τελικά καταφέρνει να σε πείσει; Να δικαιολογήσεις την απάντησή σου αξιολογώντας την πειστικότητα καθενός από τους τρόπους και τα μέσα πειθούς που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας.

Μπορούμε, νομίζω, να τολμήσουμε μια αναλογία ανάμεσα στον συγκεκριμένο ιό και στην ιδεολογική συγκυρία την οποία διανύουμε. Ο κορονοϊός συναντά τη γενικότερη ορμή για αναδίπλωση, για συσπείρωση στα «δικά μας», για στροφή κυβερνήσεων και ατόμων στα του οίκου τους. Η πρόκληση μιας εν εξελίξει πανδημίας ενισχύει τις δυνάμεις της αμοιβαίας καχυποψίας. Θα μπορούσε, όμως, να είναι και αφορμή να επανεκτιμήσουμε την αξία της πρακτικής (όχι ρητορικής) αλληλεγγύης και της ενίσχυσης των συστημάτων υγείας και προστασίας της ζωής.  Ο covid-19 ενδέχεται να είναι προσωρινή δοκιμασία, αλλά αποκαλύπτει ήδη το τι μας κάνει πιο ευάλωτους ως κοινωνίες: βγάζει απότομα στην επιφάνεια ηθικά διλήμματα για τα άτομα και τους ίδιους τους θεσμούς.  

5.Ο συγγραφέας εμφανίζεται βέβαιος για τις απόψεις του. Με ποιες εγκλίσεις, με ποια σχήματα λόγου, με ποιες επιλογές στο λεξιλόγιο δείχνει τη βεβαιότητά του; Να αναφέρετε από ένα παράδειγμα μέσα από το κείμενο για κάθε μια από τις παραπάνω γλωσσικές επιλογές του συγγραφέα. Συμμερίζεστε τη βεβαιότητά του; Δικαιολογήστε την απάντησή σας.